Wygrana ENODO przed WSA – ważny wyrok dla spółki z branży energii elektrycznej

Przedmiotem interpretacji było rozstrzygnięcie przez Dyrektora KIS sporu, czy zapłacone przez Spółkę kary umowne, które zostały naliczone przez jej kontrahenta w związku z przedwczesnym rozwiązaniem umowy, mogą stanowić dla niej koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Spółka precyzując swoje stanowisko wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wskazywała, że powyższe umowy generowały duże straty finansowe, z tego względu podjęła decyzję o ich rozwiązaniu. Wiązało się to jednak z koniecznością zapłaty kar umownych. Jednocześnie zaistniała zmiana stosunków gospodarczych umożliwiła Spółce dokonać odsprzedaży zakontraktowanej energii elektrycznej innym podmiotom po atrakcyjniejszych cenach niż te, które zostały ustalone z jej kontrahentem. Biznesowo uzasadnione działanie Spółki, mimo poniesionych obciążeń związanych z karami umownymi, doprowadziło więc nie tylko do wygaśnięcia nierentownych zobowiązań umownych, ale w efekcie – także do zwiększenia uzyskiwanych przychodów.

Co na to KIS?

Dyrektor KIS nie zgodził się ze stanowiskiem Spółki uznając, że poniesione przez nią wydatki z tytułu zapłaty kar umownych nie spełniają przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, gdyż nie zostały poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, wobec czego nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów. W błędnej ocenie Dyrektora KIS zapłata kar umownych wynikała tylko i wyłącznie z przyczyn leżących po stronie Spółki, co wykluczało zaistnienie związku przyczynowo skutkowego pomiędzy poniesionymi przez Spółkę kosztami z tytułu zapłaty kar umownych, a przychodami. Z tego względu sprawa trafiła przed WSA w Rzeszowie.

Stanowisko WSA

WSA podzielił nasze stanowisko jako pełnomocnika Spółki prezentowane we wniesionej skardze i uchylił w całości zaskarżoną interpretację. Sąd zgodził się z naszymi tezami (potwierdzonymi w orzecznictwie) wykazującymi, że gospodarczo uzasadnione decyzje spółki miały wpływ na wysokość jej przychodów, dlatego poniesione przez nią koszty kar umownych mogą stanowić dla niej koszt uzyskania przychodu.

To kolejny ważny wyrok, który potwierdza, że przy dokonywaniu oceny dopuszczalności kwalifikowania danych kosztów jako kosztów podatkowych należy także uwzględniać gospodarczo-biznesowe uzasadnienie konkretnych wydatków.

Wyrok jest nieprawomocny.

 

Spółkę reprezentował przed WSA  radca prawny Hubert Cichoń, Partner w ENODO Advisors.